ลาก่อนน่ะ...

ลาก่อนกำแพงสูงๆที่เคยกั้นระหว่างเรา หลายๆวันที่ผ่านมา มัน สูงและปีนไม่ถึงจริงๆ

วันนี้เหมือนมันลดระดับลงพอที่จะให้เราได้เห็นกัน ได้แ้ล้วแต่ก็เชื่อว่ามันยังมี

"หนาม" ขวางอยู่ไม่ให้ปีนพ้นไปได้ไง่ยๆ แต่ก็จะพยายามค่อยๆตัดหนามเหล่านั้นออกไป

ก็ยังไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ "คนอีกฝาก" ของกำแพงจะช่วยตัด และ ทุบกำแพงทีล่ะนิดๆ

ก็ต้อง ทนเหนื่อยแหละน่ะ ก็เราเป็นคน "ก่อ" มันขึ้นมาเองนี่หน่า


ถึงจะนานแค่ไหน กำแพงที่มันกั้นเราอยู่ บางทีมันก็ยังมี " ประตู " อีกบาน คอยทำให้เรา เปิด

ปิด หากันได้ เพียงแต่มันเป็นประตูที่สามารถ ล๊อค ได้ทั้งสองด้าน ไม่จำเป็น ว่าใครจะล๊อค

แต่ถ้ามัน ล๊อกแล้ว เราก็ไม่สามารถ เข้ามาหา กันได้อีก ไม่ว่าจะทำยังไงก็ตาม

แต่เราทำได้ด้วยการ "ตะโกน" ให้คนอีกฝั่งของกำแพงได้ยิน คนอีกฝั่งของกำแพงไม่มี

วันรู้หรอกว่าเราทำอะไรอยู่ ถ้าเราไม่ต้องกระโกน มันออกมา เสียงที่จะ รอด ผ่านกำแพงไปได้ นั้นยากมาก แล้ว จึงจำเป็นต้องตระโกน ออกไป

เพราะถ้าเราไม่บอกแล้ว คนอีกฝั่งก็ไม่มีทางได้รู้เลย ว่า เราเป็นตายร้ายดียังไง

เราก็เหมือน ค่อยๆ ช่วยกัน ทุบกำแพง คน ล่ะ นิด ล่ะ นิด


ค่อยๆ ทำให้ มัน แคบ ลง เล็ฏ ลง เตี้ย ลง


พอเมื่อ กำแพงนั้น ลงเรื่อยๆ ความเข้าใจ จะทำให้ เราาค่อย เข้าใจกันไปเรือย

เวลาก็เป็นการพิสูจน์

ว่ากำแพงนั้น

จะหายไปได้วันไหนเท่านั้นเอง




สวัสดีน่ะคุณ คนอีกฝากของกำแพง....