27 สิงหาคม พ.ศ. 2553

เช้าวันที่ 27 สิงหาคม พ.ศ.2553 บนเก้าอี้ตัวเดิมกับคอมพิวเตอร์อีกหนึ่งตัว เป็นเช้าวันศุกร์ แต่ไม่สุข เหมือนชื่อวันศุกร์ หรือเราอาจจะคิดไปเองกับสิ่งที่คนอื่นได้ตั้งมันขึ้นมาและอุปโลคไปว่านี้แหละมันคือวัน "สุข" หลายครัั้งที่ตัวเรายอมรับว่ารอบข้างเราพูดมายังไงเราก็จะทำตามแบบนั้น เชื่อในสิ่งที่คนอื่นเชื่อ เห็นแบบเดียวกับที่คนอื่นเห็น มันไม่สำคัญหรอกว่าจะเป็นวันไหน วันเสาร์ก็ "สุข" ได้ ไม่จำเป็นต้องเป็นวันแม่ ก็สามารถบอกรักแม่และให้ความรักดอกมะลิได้ทุกวัน วันวาเลนไทน์ืที่แห่ไปซื้อดอกไม้สวยๆให้คนที่รักกัน หรือของขวัญที่น่าจำจดไว้ในหัวใจของคนเรา แล้ววันอื่นล่ะ? สำคัญไหมว่าจะเป็นสิ่งที่คนเราเรียกว่า "วันสำคัญ" .

วันนี้ผมเกือบจะลืมมันไปแล้วว่าเป็นวันสำคัญที่คนส่วนใหญ่โดยเฉพาะเด็กๆให้ความสำคัญกับมัน ครับ "วันคล้ายวันเกิด" เป็นวันที่ควรจะให้ความสำคัญกับผู้ที่ให้เราเกิดมากกว่าจะมาขอความรักจากคนอื่นไม่ใช่หรอ? บางทีคนเรามองข้ามความสำคัญของคนที่"รักเรา" มากกว่าคนที่"เรารัก" ชีวิตคนเรานี้ก็แปลก สิ่งที่อยู่ใกล้ตัวมากกว่ากลับไม่สนใจ แต่สิ่งที่ไกลตัวเราอยากได้มากกว่า ไม่เห็นความสำคัญกับสิ่งนั้น ทั้งๆที่ควรจะเป็นแบบนั้นมากกว่า สุดท้ายแล้วก็ต้องมานั่งเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ... เพื่ออะไร? ทำมันซะวันนี้ดีกว่าจะไม่ได้ทำมัน

ผมจำไม่ได้แล้วว่าวันเกิดปีที่แล้ว (พ.ศ 2552) ผมทำอะไรอยู่ตอนนี้ แต่วันนี้ผมก็ยังเชื่อว่าผมยังคงมีสิ่งหนึ่งที่จำฝั่งใจ และจะจำมันไปจนวันที่ผมได้อยู่บนโลกนี้เป็นวันสุดท้าย ว่าผมก็เคยมีช่วงเวลาดีๆเหมือนคนอื่นอยุ่มาก ไม่ว่ามันจะดีหรือร้าย แต่มันก็ยังคู่ควรที่จะจำไว้เสมอ ขอบคุณทุกๆคนที่ผ่านเข้าในชีวิต คนที่เคยเดินสวนกัน เพื่อนที่เคยต่อยกัน ทุกๆคนที่เคยนั่งอยู่โต๊ะข้างๆในร้านเหล้า คนที่เคยคิดว่ารู้ใจ คนที่เคยคิดว่าจะอยู่ด้วยกัน แต่สุดท้ายมันก็แค่ความคิดในทฤษฏีจะให้สวยหรูยังไงมันก็ยังคงเป็นแค่ความคิดเท่านั้น ไม่ว่าพรุ่งนี้จะตื่นขึ้นมาแล้วพบเจออะไร ขอให้คนที่ได้อ่านบทความนี้รู้ไว้เสมอว่า เราก็เคยได้พบกันในโลกแห่งจินตนาการแห่งนี้ ครั้งหนึ่ง และผมจะขอคิดถึงคนๆนั้นตลอดไป...


ขอบคุณ "แม่" ที่ให้ผมได้มีชีวิตมาจนกระทั่งวันนี้ครับ

ช่วงที่ดีที่สุด...

คงไม่ยาวนานหนักสำหรับช่วงเวลาดีๆที่จะผ่านเข้ามา เปรียบเสมือนสายลมเบาๆที่ค่อยๆผ่านเข้ามา เปรียบเหมือนสายฝนที่เย็นฉ่ำหลังจากผ่านแดดอันร้อนฉ่ามาทั้งวัน เธอที่เข้ามาพร้อมกับความรัก ที่บอกให้ฉันนั้นได้รู้ว่าความรักคืออะไร จะเปรียบว่าเป็นช่วงที่น่าจดจำที่สุดก็ว่าได้ ไม่ว่าสุขหรือทุกข์ ก็อยากจะเก็บไว้ในหัวใจที่เพิ่งอกหักจากลมที่แสนอบอุ่นนี้ มันไม่ใช่การลาจาก แต่มันเป็นการจากลา ที่ยังทำใจไม่ได้และคอยโกหกตัวเองอยู่เรื่อยๆ หวังว่าสักวันคงจะเดินผ่านมาบ้าง...ช่วงเวลาที่ดี..ที่สุด

สมมุติ...ว่าหัวใจมีแต่เรื่องราวผูกพันธ์....

คืนที่เหงาวันแรกกำลังย่างกรายเข้ามาอย่างน่าเบื่อ มันคงเป็นวันเกิดที่น่าลืมมากที่สุดในชีวิตนี้ ได้แต่คิดเท่านั้น คนโกหกอย่างเรา คนที่พูดแล้วทำไม่ได้อย่างเรา คนที่ไม่เคยจำอะไรที่ตัวเองพูดได้เลย คนที่แย่ๆอย่างนี้ มันก็คงดีสำหรับเค้าแล้วหล่ะ รักที่เราให้ไปมันคงน้อยเกินไปล่ะมั้ง แย่หน่อยคงต้องอยู่คนเดียวไปตลอด ไม่รู้จะอธิบายยังไงตอนนี้ ไม่อยากทำอะไรเลยจริงๆ ทำไมมันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ ไม่เป็นไรหรอกคนที่ควรจะรับมันก็ต้องเป็นตัวเราเอง ทำตัวเองหนิ สมน้ำหน้า บางทีให้มันเป็นเรื่อง
"สมมุติ" ก็คงจะดี..